Nie nadążam, co poprawić mam, ciągle widzę w sobie jakiś błąd!

[Pierwsza strona? zakurzonego dziennika]

Poniedziałek, nie wiem, którego. 1940

Ale za to mogę stwierdzić, że jest zima, a konkretniej jej środek. I to po płatkach śniegu, które teraz w milionowej ilości zasypują domy, chodniki, bryczki. Czas beznadziejny dla szarych ludzi. Wszędzie idą gdzieś, na twarzy mają wymalowany cel, najczęściej praca, dom, typowe szczęśliwe, wspaniałe życie codzienne. Jak dobrze, że to dzieci nie dotyczy. Kobiet nie widzę. Ale... Ale to jest czas idealny dla mnie i reszty podopiecznych. 

Opuszczam słodkobrzmiące początki typu "Wstałam i poczułam się zajebiście, słoneczko świeci." I tak nigdy czegoś takiego nie pisałam. A tak szczerze to po raz pierwszy w życiu piszę coś takiego, nie dlatego by zapisać gówno warte dla "przyszłych potomnych" informacje i anegdotki. Tylko jakieś ciekawe akcje które z czystej złośliwości czytałabym tylko ja. Jeżeli rzecz jasna wytrzymam to beznadziejne pisanie przy zakurzonym biurku. Ale wróćmy do samego dziennika.Jest o tyle ciekawie, że jest wzbogacone o "nadzwyczaj urocze dodatki" takie jak moja likantropia.

Dziś po raz pierwszy mam zamiar współpracować z grupą nefilim, jakkolwiek to dziwnie nie brzmi. Ciężkozbrojne istoty z ciekawym postrzeganiem tego świata i paczką umiejętności nabytej od kołyski, takie jak runy i zabijanie demonów.  Uśmiecham się diabelsko pod nosem, myśląc o zapachu słodkiej krwi i posoki demonów, jaką mam dziś w nocy poczuć, doświadczyć na własnej skórze. A może sierści? Pełnia? - Owszem! 

[ Kleks ] ...gać. A niech wciórniści ten atrament... Ręce mi się trzęsą. Jakby miało nadejść coś złego. Bzdu... [ ogonek od u przekreśla całą kartkę atramentową kreską. Widać ślady krwi i niebieskiego niezidentyfikowanego płynu, już dawno skrzepłe. ]

                                                       

Luty, 1998

- Kim jesteś? - To pytanie było skierowane do osoby, która siedziała w ciemnym kącie, najdalej od grupki czarownic. Gdyby jakiś zagorzały wierzący spojrzał na nią, mruczałby pod nosem coś o szataniźmie i upadku obyczajów. Miała granatowe włosy i zbyt mocny jak na te czasy makijaż. Nawet ubrania były inne od tych, które się kupowało w sklepikach. Bardzo marnych zresztą.

Postać drgnęła i spojrzała na nie. 

- Też sobie zadaję to pytanie. Ale mam wrażenie, że jestem jedną z cząstek tego świata, jednostką, która oddala się od społeczeństwa i robi z siebie Heglowskiego błazna...- odpowiada zaczepnie, nieco ironicznie.

- Dość! Nie gadaj głupot! - Krzyknęła postawna czarownica z fantazyjną czapką i tomem zaklęć pod ręką. Zmarszczyła brwi i dodała cierpko - Nie jesteśmy tutaj po to, żeby zastanawiać się nad sensem życia i innymi duperelami.

- No jak chcesz. Kojarzysz coś takiego jak filozofia?

- Mniejsza z tym!

- Uważasz, że to niepotrzebne? Dla...

- Jakiej rasy jesteś? - Ucina łagodnie dziewczę, niczym się niewyróżniające z tej grupki, siedzące po prawej stronie pięciokątnego stołu. Blondwłosa, łagodna czarodziejeczka. Utrwalamy stereotypy?

- Wilkołak. 

- Co tu robisz?

- Egzystuję. - Odpowiada niespiesznie, patrząc bacznym wzrokiem na te istoty. Nie wyglądała na znudzoną ani zadowoloną.

- Jak masz na imię, ile lat? Jeżeli oczywiście możemy się zapytać. Jeżeli chcesz się dołączyć do tego instytutu...- zadała niepewnie pytania najchudsza z nich. Pstrokate ozdoby, ciemne woluminy leżały na nią niczym szmaty na strachu na wróble. Nihil novi wśród czarownic.

- Jekatierina. - I nagle postać się zamyśliła - No rzeczywiście. Ile mam do cholery lat? 

Czarownice spojrzały na siebie i wymieniły między sobą kilka krytycznych uwag. 

- Kiedy masz urodziny, chociaż to wiesz? - mruknęła z zrezygnowaniem jedna z nich, najwięcej gadająca, dopóki dziewczyna nie przyszła.

- Hmmm. Masz szczęście. Jeszcze wiem. Gdzieś pod koniec grudnia. Dwudziesty ósmy. 

- Którego roku?

- Każdego. 

- A-ale nie o to chodzi! - odparła zdziwiona czarownica. Jej zielone oczy surowo patrzyły na spokojną postać. Potrząsnęła głową z wyraźnym niezadowoleniem, podczas gdy dziewczyna w kącie cicho parsknęła, bardziej z rozbawienia. 

- No dobrze, no dobrze. 192... Któryś. 1928? 1925? Jeden pies. Naprawdę. 

- A nazwisko? - wtrąciła się ta z czapką. Wyglądała na naprawdę zirytowaną. Wściekle wpatrywała się w Jekatierinę.

- Dedov. Uprzedzam następne pytanie. Nie Rosja czy Ukraina. Mołdawia. A konkretniej Kiszyniów. - mruknęła, wzdychając. Kolejna nudna rozmowa, same suche fakty. Ileż można. Zaraz w myślach obliczyła, ile ma mniej więcej lat. 80? Jak by to jej świętej pamięci ciotka powiedziała? "No cóż Kat, latka lecą ale i tak tego nie odczujesz, zobaczysz". Jeszcze lepiej, gdyż ciotka śmiertelniczką była i teraz gryzie ziemię. Ironiczne trochę.
- Doskonale.- Czarownice wstały by wyjść. Jakoś nieswojo się czuły w obecności tej dziewki.Jedna z nich, ta typowa milutka czarownica z wyglądu, odwróciła się nagle do Jekatieriny.
- A co z stadem? Jesteś od urodzenia?
- Nie, nie. Nie mam stada, jestem mutancikiem, który nie odczuwa żadnej przynależności do jakiegoś stadka. Za bardzo lubię indywidualizm. Poniekąd lubię Kierkegaarda. No i jakiś kretyn mnie ugryzł. Też gryzie piach. No już, idź - Odparła spokojnie, głębokim głosem, choć nieco absurdalnie. Czarownica zmarszczyła brwi i uciekła do swoich towarzyszek na ulicy.
Panna Dedov zamówiła tonik i patrzyła przez okno na skrzyżowanie. Napadły ją melancholijne myśli. No i zastanowiła się nad tym, czy właściwie to dobrze, czy idzie tam. Jak na tyle latek to dalej była lekkomyślna. Wciąż trzymała ten beznadziejny dziennik, z jej własną krwią i demonów. Ciągle starała się trzymać wspomnienia w jednym kawałku, za dużo rzeczy zapominała.
"Raz kozie śmierć".

|Jekatierina Dedov - wilkołak z przypadku - filozofia wszędzie - Mimo wszystko słuch ważniejszy, oczy zawodzą - Mołdawio, spadaj. nie chcę być twoim dzieckiem - Nie wkurzam się tak łatwo - Gdzie ja mieszkam? - W dwudziestoletnim ciele -  Bóg w urojeniach ludzi,  kosmos nade mną - Łapki precz, wolę cycki, dziecino - Slang wszędzie -| 

----------------------------------------------------------------
No to co? Wraz z tą oto panienką zaczynam przygodę tutaj. Kartę pisałam w niezwykłym napadzie weny spowodowanej pysznymi knedlami. W razie czego może wydawać się dziwna itd. Niezbyt się orientuję tutaj, ale pewna panienka za to odpowiada, więc teoretycznie nie mam się o co bać ^.^ Wizerunku użycza Kaya Scodelario, cytat w tytule z piosenki Rojka. Zapraszam do wątków. Akceptuję te szalone, zabawne, tragiczne - Jednym słowem wszystko! ^.^