Will you trust me?

 

Niklaus Sørensen

| wampir • 528 lat (34 lata w momencie przemiany) | | szwedzka narodowość • piętro 3, pokój 6 | | z nudów czasem czyta w myślach |

---

– Co? – kobieta uniosła się z pościeli, wspierając swe wątłe ciało na łokciach – Ile?

– Pięćset dwadzieścia osiem. – odpowiedział blondyn leniwie, nie otwierając oczu nawet na milimetr.

Brunetka spoglądała na niego z niedowierzaniem. Co prawda wyglądał na dojrzałego faceta, który zdecydowanie wiedział czego chce, ale żeby aż…

– Pięćset dwadzieścia osiem? – powtórzyła po nim cicho, a następnie uniosła się do pozycji siedzącej, zasłaniając nagość bawełnianą, białą pościelą – Przecież… Przecież wyglądasz na trzydzieści kilka. – pobladła, a on czując jej przyspieszone tętno niechętnie uniósł jedną z powiek.

– I tyle posiadam. Fizycznie, skarbie. – znów przymknął oko i chwytając ją kurczowo w talii, wciągnął kobietę z powrotem pod swoją pierzynę.

Napawał się jej strachem. Każdy jej włosek, który jeżył się teraz na jej skórze, każda kropelka potu, która w zalążku pojawiała się pod cebulkami jej włosów była dla niego swego rodzaju satysfakcją, z której za nic w świecie nie chciał rezygnować. Czuł, jak napiera na niego dłońmi, jak wszystkie partie jej mięśni spinają się, aby oswobodzić się z żelaznego uścisku jego szerokich i nieludzko silnych ramion.

– Puść mnie. – syknęła spomiędzy zaciśniętych zębów.

Zdziwiony, uniósł obie brwi i rzucił jej wymowne spojrzenie, nadając mu żartobliwie smutny charakter.

– Jeszcze przed sekundą prosiłaś o coś innego, a teraz chcesz uciekać? – powiedział nonszalancko i przybliżył swoje usta do płatka jej lewego ucha – Ani mi się śni. – szepnął.

– Puść mnie – zagroziła ponownie, gwałtownie unosząc głos – bo jeśli tego nie zrobisz, to spotka cię coś o wiele gorszego!

No i rozpoczęła się panika. Jej piskliwym krzykom i pojękiwaniom towarzyszył tylko gromki śmiech mężczyzny.

– Kochanie. – przerwał to przedstawienie, skupiając uwagę towarzyszki na swojej głębokiej barwie głosu – Kochanie. Przeżyłem krwawą rewolucję francuską, byłem na wakacjach w Karolinie Południowej, kiedy w Ameryce wybuchła wojna secesyjna, a podczas drugiej wojny światowej, kiedy ludzie ukrywali się po lasach, ja umilałem sobie czas krajobrazem obozów koncentracyjnych. – pogłaskał ją pieszczotliwie po głowie – A ty mówisz mi, że jest jeszcze coś gorszego, co możesz mi zgotować?

Zamilkła. Jej umysł nie chciał dowierzać jego słowom, lecz serce w piersi pompowało krew zbyt szybko i zbyt mocno, aby choć częścią siebie nie uważała jego historii za realną. Przełknęła głośno ślinę, odpuszczając pozostałe pokazy siły i pazurków. Nie miała szans.

– Co mi zrobisz? – nie odważyła się nawet na niego spojrzeć.

– Zjem cię... – zamruczał i ucałował jej gęste, brązowe włosy, wdychając powoli jej zapach.

– To znaczy? – spytała niepewnie z filuternym uśmiechem, mając nadzieję na kolejny seks i porzucając wszelkie dotychczasowe lęki.

Miał dość jej pytań. Przeczesał wzrokiem sufit pomieszczenia, a jedna z jego dłoni zanurzyła się pod kołdrą, łapiąc delikatnie pierś kobiety. Obrócił się w jej kierunku i przybliżył się znacznie, osuwając tym samym swoje ciało o kilka centymetrów tak, aby móc zrównać swoje usta z jej łabędzią szyją.

– Nic. – złożył na jej skórze subtelny pocałunek – Dla ciebie, nie znaczy to już zupełnie nic.

Niemy krzyk wydobył się z gardła brunetki, kiedy mężczyzna zatopił w niej swoje kły, plamiąc czerwienią śnieżnobiałe prześcieradło. Tym razem krzyknęła już po raz ostatni. 

POWIĄZANIA   |   PUBLIKACJE

Za wizerunek odpowiada Alexander Skarsgård, za resztę – ja.
Na wątek chętni jesteśmy zawsze. Witamy.
(Faworyzuję, czasem.)