Samotny wilk cierpi najbardziej

Mila Winchester

87-letni wilkołak

Choć wygląda i zachowuje się dwudziestoletnia dziewczyna

Pokój numer 10, piętro IV w Akademiku

Samotna

Wystraszona

Traktuje Instytut jak nową watahę

Poprzednia została doszczętnie wybita

Córka Alfy

Choć sama do władzy nigdy się nie pchała

Malutkie ciałko jak na wilka, nawet po kompletnej przemianie

Nadrabia tę jedną wadę szybkością 

Dopiero niedawno opanowała swoje moce

Rude futro jej klątwą

Tęskni za rodziną

Urodzona w Cavan w Irlandii. Dziewczę w ogóle do wilka niepodobne. Jeszcze w czasach, gdy żyła wraz ze swoją watahą, śmiano się, że nie może być wilkołakiem czystej krwi, tylko zwykłym kundlem. Mila zawsze bowiem była zbyt ufna wobec obcych, a często i naiwna, przez co jej ojciec zawsze kazał jej się trzymać blisko stada. Wesołe usposobienie i zbyt duży optymizm także nigdy nie były cechą charakterystyczną dla członków jej rodziny. Dochodziło do tego jeszcze zbyt małe jak na wilkołaka ciało, które początkowo kiepsko nadawało się do polowań i walki. Dopiero po jakimś czasie Mi nauczyła się, jak skutecznie wykorzystywać swoje niepozorne gabaryty, ćwicząc zwinność i szybkość swojego ciała. W połączeniu z nieprzeciętną siłą, z upływem lat spędzonych na ciężkich treningach udało jej się za bardzo nie odstawać od reszty stada.

Jej spokojne życie zawaliło się z dnia na dzień, gdy po powrocie ze zwiadu zastała w lesie jedynie martwe zwłoki członków swojej rodziny. Do dziś nie wie, kto i dlaczego wymordował jej klan.

Nagła śmierć członków watahy wywołała w niej tak duży szok, że przez trzy lata ukrywała się przed niewidzialnym wrogiem i zachowywała jak prawdziwe dzikie zwierzę. Samotność sprawiła jej tak ogromny ból, że jedynym, czego pragnęła, była natychmiastowa śmierć.

Pewnego deszczowego poranka, w przypływie desperacji zaatakowała nefilima, który akurat wkroczył na jej rewir. Wiedziała, że jest zbyt słaba i chora, żeby chociażby go drasnąć, jednak miała nadzieję, że mężczyzna ukróci jej cierpienia i ją zabije, gdyż sama nie miała na tyle dużo odwagi, żeby popełnić samobójstwo. Nefilim, którego spotkała zaskoczył ją jednak, proponując, że pomoże jej się pozbierać i zabierze do Instytutu Nocnych Łowców, jeśli ta zgodzi się walczyć z demonami.

Początkowo nie czuła się zbyt dobrze w tym przybytku tak zachwalanym przez jej niedoszłego zabójcę. Roiło się tu od wampirów, które pomimo tego iż powinny być jej sprzymierzeńcami i tak łypały na nią wściekle na każdym kroku. Dochodził do tego też fakt, że przez kilka miesięcy czuła się jak pasożyt, niezdolna do walki i żerująca na pomocy innych.

W Instytucie mieszka już od trzech lat i na chwilę obecną niemal całkowicie zaaklimatyzowała się w nowych warunkach. Innych mieszkańców tego przybytku zaczęła traktować jak nową rodzinę i gotowa jest poświęcić życie dla ich obrony. Bardzo posłuszna rozkazom, czasem zbyt porywcza, boi się samodzielnych inicjatyw. Lubi trzymać się blisko grupy, zawsze stara się otaczać zaprzyjaźnionymi istotami. Bardzo przyjaźnie nastawiona do każdego nowego członka, z oczywistych powodów z odpowiedniej odległości przygląda się wampirom, ale i tak posiada obecnie poczucie, że są to członkowie jej rodziny o których trzeba dbać.

_____________________________

Jeśli coś pokręciłam, to krzyczeć!

Witam wszystkich serdecznie

Buzi Mili użycza Susan Coffey

Moja panna dogada się z każdym, więc problemów z wątkami być nie powinno

Zdarza mi się odpisywać raz na kilka dni, ale staram się to robić jak najczęściej